خواسته کارکنان بهزیستی تعهد و تخصص همراه با علاقه

حضور بیش از 4500 کارمند مجموعه بهزیستی استان تهران، ضرورت توجه به گفته­های آنها را بیشتر نشان می­دهد. بیان خواسته­ها، پیشنهادات و شاید انتقادهایی که از جانب همکاران مطرح می­شود ضمن ارائه عملکرد، در جهت حل مشکلات سازمان و افزایش کارایی آن مؤثر خواهد بود.

خانم متفکری­نژاد سرپرست مجتمع شبانه­روزی مرحوم عبدالمجید نجاتی شهرستان شهریار است. او با 53 سال سن، 30 سال سابقه کار در بهزیستی را به همراه دارد و 8 سال است که به عنوان مسئول مجتمع مشغول به خدمت است. از خانم متفکری­نژاد که اصالتاً خوزستانی است درباره سوابق کاریش پرسیدم که گفت: «30 سال پیش به عنوان مسئول آموزشگاه فنی و حرفه­ای یاسوج استخدام شدم و پس از 19 سال کار در ان شهر به کرج منتقل شده و اکنون هم 8 سال است که در شهریار و در مرکز نجاتی مشغول به خدمت هستم.» متفکری­نژاد که علاوه بر دو پسر خویش، 54 فرزند پسر 12 تا 25 ساله مرکز شبانه­روزی نجاتی را نیز به فرزندی قبول کرده است از نوع نگاه به فعالیت ها وکارکنان بهزیستی انتقاد دارد و می­گوید: «افق دید همکاران و مسئولان بهزیستی نباید کوتاه مدت و محدود باشد، باید برنامه­های کلانی را برای سازمان تعریف کرد و از همه مهم­تر با برنامه­ریزی درست، زمینه آموزش همکاران را فراهم نمود. اگر امکان ادامه تحصیل همکاران فراهم شود ضمن اینکه انگیزه شغلی آنها ارتقاء می­یابد، توان آنها را در خدمت­رسانی نیز افزایش می­دهد.»

وی معتقد است که کار در مراکز شبانه­روزی بیشتر است و تنها با عشق و علاقه است که می­توان در این مراکز کار کرد. مسئول مجتمع عبدالمجید نجاتی تنها دغدغه کاری خودش را استقلال فردی و موقعیت تحصیلی فرزندان شبانه­روزی می­داند و به واسطه همین دغدغه است که این مرکز هم اکنون 13 دانشجو را تحویل جامعه داده است و این تنها چیزی است که رضایت همکاران مرکز را تأمین خواهد کرد. خانم متفکری­نژاد می­گوید: «قبولی بچه­ها در دانشگاه جزء بهترین خاطره­های من در این مرکز بوده است و همواره آینده شغلی و تحصیلی آنها را در نظر دارم، آنها باید درک کنند که زندگی در یک مرکز شبانه­روزی، نمی تواند مانع موفقیت آنها در زندگی باشد.»

فرزندان مجتمع شبانه­روزی عبدالمجید نجاتی در بسیاری از تصمیم­گیری­های مجتمع دخالت دارند و نظر آنها نیز لحاظ می­شود. با این روش ضمن اینکه از زیان­های مالی و رفتارهای ناشایست جلوگیری می­شود، بچه­ها نیز هرگز احساس بیگانه بودن با محیط را ندارند. خانم متفکری­نژاد از همکاران خود در سازمان می­خواهد که تعهد، تخصص و عشق را همراه با کار داشته باشند و در مراکز شبانه­روزی به فعالیت­های گروهی که توسط خود بچه­ها هدایت می­شود اهمیت بیشتری دهند. این همکار پرتلاش، با 30 سال سابقه، هم اکنون در آستانه بازنشستگی است و همچنان نگران دغدغه­هایش است.